Ιλιάδος Κ

Είδον με μεγάλη χαρά σήμερον πρωτοσέλιδον γνωστής ιστοσελίδος το "επί ξυρού ακμής". Με κάτι τέτοια χαίρομαι πλέον μονον, αλλά δε βαριέσαι, κάτι είναι και αυτό.

Μ΄αρέσει κι εμένα η έκφρασις, ως γνωστόν, η δε πλήρης πρωτη αναφορά της είναι βεβαίως υπό του Ομήρου εις το Κ της Ιλιάδος και έχει ως εξής:

"νῦν γὰρ δὴ πάντεσσιν ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῆς

ἢ μάλα λυγρὸς ὄλεθρος Ἀχαιοῖς ἠὲ βιῶναι."

Τώρα βεβαίως, τινές των αναγνωστών Καλοχαιρέτου προφανώς αντιλαμβάνονται αμέσως τι ήθελε να πει ο ποιητής και εύγε σας. Αλλά επειδή οι υπόλοιποι είσθε θύματα της Ουαλπυργίας νυκτός του 1976, ότε δηλαδή επεβλήθη ο δημοτικισμός δια νόμου και ήρξατο ο αφελληνισμός και ο κατήφορος που κατέληξε εις το Καστελόριζο και τα γρήκλιςς, και ως εκ τούτου μάλλον φ@φ@ρια μάντολες αντιλαμβάνεσθε εκ του ως άνω, μπορείτε να δείτε την μετάφρασιν εκ της Ελληνικής εις την κρατικώς επιβεβλημένη γλώσσα εδώ (Κ173 κ.ε.). Κίνδυνος να χαθούν οι Ελλαδικοί και τότε ε? Χε, χε, τρεισήμισυ χιλιάδας έτη πριν. Μωρέ αυτό το ντοβλέτι, αυτό το γένος, ούτε χάνεται ούτε χαλιέται...

Κατά τα λοιπά τι να ειπώ δια τα σημερινά καραγκιοζιλίκια? Ας επαναλάβω απλώς: Αρσενίου μαθηταί.

Το μόνο περί του οποίου επιχαίρω είναι ότι εγλίτωσαμε (ή τέλος πάντων ίσως γλιτώσουμε εάν πράγματι δεν ξαναθέσει υποψηφιότητα) από τον εξάδελφο Λιάνη και χαίρει η Φλώρινα πάσα και το Σόροβιτς και τα χωρία. Δεκαπέντε έτη μετά την κοντοχωριανή Δήμητρα, ήρθε και η σειρά του, μόνον που ετούτος επήγε να ρίξει την Κυβέρνησιν. Χα, χα, τις? ο μισοριξιάς - την μισοέριξε!

Επιβεβαιούται δε, ότι το αιδοίον γυναικός σύρει πλοία. Ενίοτε δε και μετά πολλά-πολλά έτη, εμμέσως πλην σαφώς, τον ελλαδικόν Τιπανικόν εις νέα βάθη.

Ας βαρέσω μια πουστσένο, έναν ως λέγωμεν οι ελληνόφρονες "λυτόν χορόν" ινα το εορτάσω λοιπόν.

ΥΓ Διατί ανήλθε το ΧΑΑ άνω του προηγουμένου πυθμένος? Τιναν πάνε να πείσουν με διαγραμματικούς σαρλατανισμούς δι' αρχαρίους? Όσο και εάν η μαϊμού αναβαίνει...

ΥΓ2. Και μην ακούτε τας φήμας περί κωλοτούμπας Γεωργίου και ότι δεν τον άφησε η μήτηρ αυτού ή περί διαρροής Σαμαρά που εχάλασε τη συμφωνία. Η αλήθεια είναι άλλη. Ο ΜόΝΟΣ που θα μπορούσε να σώσει την πατρίδα ως υπερκομματικός Πρωθυπουργός, ο Τσάκ Νόρρις, δεν δέχθηκε την θέσιν. Απλούν.