Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Σοσιαλιστική Διεθνής

Έχω ένα φίλο, τα πίνουμε μαζί καμμιά φορά, όστις είναι φανατικός ΠΑΣΟΚος. Τώρα βεβαίως αυτό είναι απολύτως λογικό δι'εμέ που τον γνωρίζω, καθ'ότι το Κίνημα τον έχει βολέψει μέχρι τρίτη γενεά, εις υγιείαν ημών των κορόιδων (από φιλότιμο μάλλον ή εκδίκησιν είναι εκ των ελαχίστων ανθρώπων που αφήνω - μην ειπώ επιδιώκω- συστηματικώς να κεράσουν). Δε θα ειπώ περισσότερα δια να μην τον εκθέσω, αλλά τον βλέπω πάντοτε ως ένα μεγάλο παιδί.

Είναι δε φανατικός θαυμαστής του Γεωργίου Β' Παπανδρέου Γ'. Ενθυμούμαι πλειστάκις τα καφενειακού τύπου καυγαδάκια μας εις τα οποία πάντοτε κατέληγε: " Ο Γιώργος Παπανδρέου, Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς" κοκ συνεχίζων με ό,τι γραμμή είχε το Κίνημα εκείνη την περίοδον. Καθώς το λοιπόν σήμερον ήκουσα ότι ο Γβ'Πγ' θεωρείται φαβορί δια την θέσιν του επομένου ΓΓ του ΟΗΕ, εσκέφθηκα ότι τούτο είναι λίαν ευτυχές.

Διότι με τη φόρα που έχουν πάρει οι διάφοροι λαοί και τα βάζουν με τους πεφωτισμένους δικτάτορες τους οίτινες (ω! του θαύματος!) είναι όλοι ανεξαιρέτως μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, συντόμως θα ξέμενε ο Πρόεδρος από Σωματείο και ο φιλαράκος μου από επιχείρημα.

Ε, ρε και με τι καραγκιοζιλίκια φάγαμε την νεότητα μας και καταστρέψαμε ή φοβούμεθα να επιβραβεύσωμεν ό,τι καλόν εις την πατρίδα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, πώς ό,τι Ελληνικόν ίσον αντιδραστικόν. Και συνεχίζει και η σημερινή νεολαία τα ίδια δίχως να αντιλαμβάνεται ότι είναι η βεβαία συνταγή δια να μείνει μια ζωή άνεργος και κακομοίρα.

Κάτσε να κανονίσω να συναντήσω το φιλαράκι μου να του τα ειπώ άλλο ένα χεράκι.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Ουδεμία προσευχή υπέρ των ΄Αρκτων

Αυτό ήτο. Εμεινα μόνος επιφυλακτικός και εις, ίσον ουδείς. Άρα, εφόσον η πραγματικότης δε συμφωνεί με τας πεποιθησεις μας, τόσο το χειρότερον δια την πραγματικότητα. Εσφάγη η Άρκτος και εξεδάρει και ιδού το τεκμήριον.






Εν ΗΠΑ, ο Δοω του οποίου δικαία τιμή είναι υπό τας 10.000, ευρίσκεται ήδη υπέρ τας 12.000 και πάει γερά, δαπάναις του τυπογραφείου και ενώ υφ'ημών ανεμένετο πτώσις αυτήν την εβδομάδα (βιάζεται τις?). Εις τα ημέτερα δε, αναμένει την χώραν μέλλον λαμπρόν και άπαντα τα προβλήματα ελύθησαν. Πάμε προς νέα υψηλά. Τι άλλο να κρύπτουν οι παραβολικαί ανωφέρειαι πλην του προφανούς?

Βεβαίως εάν ηργάζετο και κανένα λεωφορείο, θα ήτο εισέτι καλλίτερον, αλλά με τόσο χρήμα που μοιράζει το μαγαζί, παίρνουμε και ταξί. Πώς? Δεν πάει πουθενά επειδή έχει κολλήσει στην κίνησιν? Σημασία έχει το χρήμα που θα μας επέτρεπε να πάμε κάπου εάν τα πράγματα ήσαν αλλιώς, έτσι δεν είναι?

Έτσι θα είναι.