Εσείς θα δεχόσαστε?

Κάπου γραφει ο Ειρηναίος, επίσκοπος Λυών και το νύν Άγιος, δικαιολογώντας την σύστασιν του Κανόνος των τεσσάρων Ευαγγελίων ότι το τέσσερα είναι ιερός αριθμός. Αντανακλά έτσι μια πανάρχαια πεποίθησιν. Κάπου παλαιότερον ανεφέρθην εις μίαν στατιστικήν κατά την οποίαν ο εις εις τους 25, τουτέστιν το 4%, κερδίζει εν χρηματιστηρίοις.

Σήμερον λοιπόν καθώς εσκεπτόμην το χάλι της οικονομίας μας και τα χειρότερα που έρχονται (graviora manent που έλέγε κάπου και ο Artaxia), τουλάχιστον εις την πραγματικήν οικονομία, αλλά νομίζω ουχί μόνον, διερωτώμην πώς θα ημπορούσε αυτό να λυθεί. Η λύσις είναι κατα βάσιν απλή ότε μια χώρα, μια εταιρεία ή οργανισμός εν γένει (οικογένεια λχ) έχει υπερκαταναλώσει και υπερχρεωθεί: περικοπαί.

Τι μας λέγει ωστόσο η ιστορία? Εν κρίσει, κάποια πράγματα περικόπτονται, αλλά κάποια άλλα όχι. Συνήθως δε, περικόπτονται αυτά που ΔέΝ πρέπει να περικοπούν, όπως αι επενδύσεις, αλλ' ουχί τα έξοδα των διορισμένων κάθε κυβερνήσεως, ει μη μόνον εν καταστάσει εκτάκτου ανάγκης και κατόπιν εντολών του ΔΝΤ. Έτσι αυτό που γίνεται είναι ότι το σύστημα ζορίζεται και που βγάζει αυτό? Μα φυσικά εις ανεργίαν.

Ιδού λοιπόν το απλούν ερώτημα, Υποτεθείσθω ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί με περικοπή 4% του μισθου σας ή του εισοδήματος σας είτε αύξησιν 4% του ποσοστού ανεργίας, τι θα διαλέγατε? Το τέσσερα είναι τυχαίο (αλλά ίσως όχι και τόσο), ένα κάποιο ποσοστό.Και νομίζετε ότι οι άλλες επαγγελματικές τάξεις ή συντεχνίες θα το δέχονταν και εάν ναι, ποίες?

Εδώ εν ολίγοις ευρίσκεται και το ζήτημα του "λαού", της "κοινωνικής συνοχής", της "αλληλεγγύης" κοκ. Μήπως όμως ο καθείς θα επέλεγε αναλόγως εάν βλέπει τον εαυτόν του υποψήφιον άνεργο ή όχι? Προσοχή, δεν ζητώ να μου ειπείτε: "ας τα πληρώσουν οι άλλοι". Αυτό το κάνουμε και δια της ανόδου της ανεργίας, άλλοι πληρώνουν.

Δι' εν έκαστον εξ ημών ερωτώ. Θα δεχόμαστε?