Αυτοσυγκρατησις

Δε θα το κρύψω, ο εντός μου κουρσάρος θέλει να εφορμήσει με τας τιμάς που βλέπω. Είδον ολίγον και τα τεχνικά, κάποιες δίδουν σημεία χάρμα. Αλλά το πρώτον εν τρικυμία είναι η διατήρησις κεφαλαίου. Και άνευ σήματος εκ της Wall είναι δύσκολο οι ιδικές μας να αυτονομηθούν εντός περιβάλλοντος μεγάλης ανασφαλείας, εθνικής, περιφερειακής, παγκοσμίου.

Τις λίμπίζομαι λοιπόν, αλλά μετρώ ημέρας. Δεκατρείς ημέρας πτώσεως τουλάχιστον, το έχω παλαιώθεν ως αρχή μου και το ξευρετε. Παρεξ και ειδώ μεγάλη υπερβολήν. Καθώς κοιτούσα τα τεχνικά, έψαξα και ηύρον κάτι που είχα γράψει περί των ελληνικών τραπεζών το θέρος του 2007:

"Τώρα δια τις τράπεζες, δε θέλω να φορτώσω περαιτέρω το νευρικόν συστημα των επενδυτών, αλλά δέον να ερωτήσω: ότε εν Γερμανία βγάζουν δίσκο για να σώσουν κάποιες, θα εκφύγουν την κρισιν αι ημέτεραι? Και, δοθέντος ότι η Ευρωτράπεζα ειχε ενωρίτερον χαμηλο περι τα 2400 λεπτά, συμφέρει πραγματικώς η συμμετοχή εις την ΑΜΚ? Τα ίδια και δια την ΠΕΙ, ελαφρώς παρηλλαγμένα. (...)

Πρέπει να συζητήσωμεν το πώς θα διαχειριστούν και ξεπεράσουν αι ημέτεραι τράπεζες τη μεγάλη κρίσιν που ζώμεν (οριστε την είπα την λέξιν που απέφευγον επι ημερες) και τι σημαίνει αυτο δι΄ημάς, την μαρίδαν με χαρτοφυλακιον υπό τα 3 εκατ"

Πω, πω τιμάς που είχαν τότε! Την Παρασκευήν έκλεισε εις τα 438 η Ευρωτράπεζα. Δεν εσταμάτησα εκτοτε να παίζω μαζί τους, ακόμη και ότε ερευστοποίησα το χαρτοφυλακιο μου πλήν τμηματος και κατόπιν εξ ολοκλήρου. Έχουν καλό κουρσο οι τράπεζες εάν τις πετύχεις, απλώς τα ρίσκα είναι μεγάλα αυτή την περίοδο. Πάντως η κρίσις εφαινετο και τότε να έρχεται, όπως και τώρα νομίζω ότι φαίνεται αφικνουμένη και δριμεία, τουλάχιστον εν τη πραγματική οικονομία. 

Αλλά θα γυρίσει κιόλας. Το ΠόΤΕ αγνοουμε και αναζητούμε.