Επειδή δε χαλούμε χατήρια...

Επειδή στους φίλους χατήρια δε χαλάμε, κι ας μας κάνουν κατά καιρούς ολίγα νερά, αναδημοσίευσις κειμένου επ'ευκαιρία της περυσινής Τυρινής. Επιφυλασσομαι δια νέαν ανάρτησιν την επομένη εβδομάδα με το τέλος της εφετινής Αποκρεω.

 

Δεν ξεύρω βεβαίως εάν η Ευη τα έχει ακόμη εκεί τα άσματα, αλλά καθώς αι Πάτραι και οι κάτοικοί των -ιδίως τα μη λαμόγια, που αντιθέτως με τας φήμας και τον μύθον είναι η πλειοψηφία- έχουν την τιμητικήν τους ελπίζω ότι θα ευρεθεί ακρη. Αντε και καλή διασκέδασις εις Πατρινούς και μη!

 

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ:

Το σημερινον εμπεριέχει στοιχεία αυστηρώς ακαταλληλα δι'απροετοιμαστους εγκεφάλους και πουριτανούς. Αναγιγνωσκοντες κάτωθι, αποδέχεσθε ότι είσθε ενηλικος που αντιλαμβάνεται και απολάμβάνει το πνεύμα των ημερων. Οι ευκόλως σκανδαλιζόμενοι, πηγαινετε κατ'ευθείαν στο τέλος, πενταστερώσατε και εις το καλο και με την νικην. 

Καλημέρα σας παίδες και εις πολλά έτη. Μεγαλη εορτη σήμερον και αποκορύφωσις του Τριωδίου και της Αποκρεω. Θα φάμε και ολίγον τυρακι - Τυρινή γαρ- κι αυριο νηστεία. Αλλά χατηρι της ελενίτσης που επιμένει και της Ευης που έιχε την καλοσύνη να κάμει τον κόπο, σας έχω σήμερον δείγμα εκ των Ιερών Ανίέρων, τουτέστιν των αποκριάτικων ασμάτων που άδονται ανα την Ελλάδα επι τηι ευκαιρία.

 

Βλέπετε οι εορτές αυτές έχουν αρχαιτοτάτη ρίζα. εν αντιθέσει προς το καρναβάλι των Πατρων λ.χ. που έχει πιο ευρωπαϊκές επιρροές και επιδράσεις. Εδώ ομιλούμε δια ακατέργαστη ευθυμία και εκπεφρασμένη επιθυμία πλήρη βωμολοχιών και με επικεντρωσιν εις τα γενετήσια. Πολλές φορές, απλώς διηγουνται μια ιστοριούλα, όπως το θρυλικόν "Θειά μου Νικολάκαινα". Eις πλέον "εξευγενισμένη" μορφή το έχουμε ειδεί κατά το παρελθόν εις την "πιπεριά". Στίχος προς αναμνησιν και ατάκα ολκής ο έσχατος: "μια κοιλιά χτυπαει την άλλη, γινεται χαρά μεγάλη"! 

Αλλά βεβάιως ΄συχνάκις δε διστάζει να πεί η ελληνική Μούσα τα πράγματα με το όνομα τους. Εφόσον πρόκειται ουσιαστικώς περί τελετουργικών υπερ της γονιμότητος δεν έιναι τυχάιον που τα πράγματα λέγονται με τα κοινά ονοματά τους, όπως έδω όπου συνομιλούν αιδοίον γυναικείον επι δενδρου κερασέας και αιδοίον ανδρικόν, ισταμενον όρθιον υποκάτω αυτου. Το τελευταίον μάλιστα καμνει 5 μεταννοίας ίνα κατέλθει το θήλυ, αλλά αυτό τιποτε, φοβείτε. Στίχος αξιομνημονευτος: "εμβαίνεις πολύ πολύ βαθειά και βγαίνεις μαραμένος"

Έτερον γυναικείον αιδοίον, λέγει άλλα. Υπάρχει μύθος τις, από του καιρού του Διογένους του Κυνικού, ότι "λυχνίας σβησθείσης πάσα γυνή ομοία" ή επί το λαϊκότερον "αμα τις γυρισεις τ'απανου κατ' όλες ίδιες είναι", ωστόσο τούτον, όπως πλειστοι εκ των ανδρών αναγνωστων γνωρίζουν, είναι απολύτως ανακριβές. Άλλη γλύκα έχει το τραγανό κεράσιον άλλη το ώριμον αχλαδιον - ούτως ειπείν. Τούτο εδώ λοιπόν, αρχικώς επαίρετε προς Ανατολάς και προς Δυσμάς, αλλά ερχόμενος ως άλλος πτερωτός Ερμής το αρσενικόν μοριον του υποδεικνύει τι το δέον ποιείν. Ιδιαιτέρα προσοχή εις το  "πρεπει" του εσχάτου στιχου.

Επειδή είμαι παλαιώθεν οπαδός της Κυρίας Σαμίου, είχον αγοράσει τον δισκον αυτό ότε πρωτοεξεδόθη. Ενθυμουμαι λοιπόν χαρακτηριστικώς ότι αυτό το άσμα μοι έιχε προξενήσει ειλικρνήν εντύπωσιν. εις την νέοελληνικήν, ο αριθμος θηλυκου 41 προφέρεται σαρανταμνιά. Το "ν" είναι ημίηχο, αλλά ακουγεται εάν κανείς προσέξει. Τώρα βεβαίως το τραγουδι δε λέει ότι τον εκυκλωσαν 41, πάντως δε νομίζω ότι ο τραγωδός πρέπει να παραπονείτε...

Να μη σας τα πολυλογώ υπάρχουν και ωρισμένα άσματα που τα αγαπώ ιδιαιτέρως. Το ένα έιναι "ου Παπούς ου Ραγκαβέλας", Δυτικής Μακεδονίας, ευννοητον το διατί. Έβλεπα μάλιστα εχθες έναν συνδικαλιστή της ΔΕΗ που μας εξηγουσε διατί η Επιχειρησις μας κάμνει διακεκομένο σεξ και περιέργως το όνομα αυτού ήτο Γκαραβέλας. Γέλια ο Καλοχαιρέτας! Έτερον το Πατινιώτικον "ένας γερος ηρκουντάνε", καθότι έχω εκ της Πάτμου τρυφεράς αναμνησεις. Στίχος "όλα τα λεπτα", το θρυλικόν "δεν ηπολλωκρεμουντάνε, μονo κάτω σερννουντάνε"...

Κι ο Γιάνναρος μ'αρεσει με τον θρυλικον στίχον: "για να περνά ο βασιληάς να ΄δενει τ'αλογο του"! Περισσότερο ωστόσο μοι ήρεσε η "Θεια Κοντύλω
που επηγαιναμε μαζί εις τον μύλον, δινει ο θεός και πίπτει εκείνη, πάνω εγω, απο κάτω εκέινη. Κι αυτό ιστοριούλα λέγει, άνευ βωμολοχιών. Στίχος κλειδίον: "καμε υιγιέ μου τη δουλειά σου, κι εγώ θα'μαι πάλι θειά σου".

Και ΄δε λησμονουμε το θρυλικον και απο άκρου έως άκρου της Πίνδου χορευόμενο, "πώς το τρίβουν το πιπέρι". Του διαβόλου οι καλογέροι βεβαίως. Τι άλλο θέλετε να σας ειπώ? Να'μουν νύχτα στο γιαλό?

Με αυτά τα ολίγα σας αφήνω δια σημερον. Είναι γαρ τρανή Απουκριά. Αποκρευουν τα φαγιά, αποκρευουν και τα 1... Μπρε μπρε μπρε!

Τώρα δε γνωρίζω εάν η χώρα που έχει πλειστάκις υπό εξωχωρίων πουριτανικών κινημάτων καταληφθεί απέμεινε μονον με ξερόλας πουριτάνας. Εάν ναι, να προσέχετε τα σχολιά σας διότι στην παλια πουριτάνα δεν καμνουν πουριτανιές. Και εάν δια κάποιον λόγον δεν ηκούσατε το εισαγωγικόν ανεγνωσατε και κάτι σας επείραξε, μη λησμονείτε το υπερ ημων λεγόμενον: "τα πέη μας, τα κλέη μας". άλλωστε τα άσματα αυτά είναι υπερ της γονιμοτητος και έχουν αναπαραγωγικόν σκοπόν.

Όπερ, βουρ εις τους χορούς και τας πανηγύρεις μπας και κάνουμε κανενα ελληνακι ακόμη!

Ταυτα και μένω υμέτερος και ευχόμενος γλεντια άνευ παυσεως,

Ο πτωχός και μονος, μερακλης-τε-και-θεριακλης αγελαδοπαις

Θρασυβουλος