Πολύ αργά και πολύ ενωρίς

"Μήπως θα πρέπει απλώς να μπούμε?", η φωνή στο άλλο άκρο του τηλεφώνου έδειχνε ένα μικρό δισταγμό. Καθώς ο Dow φλερτάρει τις 12.000, το άνω άκρο του εύρους που είκασα παλαιότερον ότι θα έφτανε και ο ΓεΔείς διασπά τον (απλό) 200άρη, η πρότασις του φίλου, εσχάτου μεταμεληθέντος αρκτούρου, δεν έφθασε εις τα ώτα μου άνευ κάποιου ενδιαφέροντος. Άλλως τε το τόσο τυπωμένο χρήμα κάπου πρέπει να πάει και να φουσκώσει τιμάς.

Αλλά, ιδού που βοηθά το ιστολογείν. Εγύρισα πίσω, εκοίταξα τι είχα γράψει και είδα ότι έως τώρα ουδέν το αναπάντεχον συνέβη. Τώρα βεβαίως θα μου ειπείτε θα πάει κι άλλο επάνω. Ίσως, ίσως όμως και όχι. Και εάν πάει, το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο δια το προσδοκώμενο κέρδος. Δε θα κάμει εκ νέου 90% άνευ διορθώσεως. Άρα είναι πολύ αργά δια να εισέλθω εις αυτήν ταύτην την ανωφέρεια. Και πολύ ενωρίς δια την επομένη, υγιή ταυρώδη ανωφέρεια (συνεχίζω να βλεπω τα παρόντα ως ανωφερείας Μεγάλης Άρκτου). Ως προς την Ελλάδα δε, εγώ κυρίως τράπεζας παίζω, άρα εν ου παικτοίς.

Δεν υπάρχει τύπωμα άνευ τιμήματος. Το έλεγα και δια την Ελλάδα ότε ο απίστευτος Ανδρέας Παπανδρέου ετύπωνε χρήμα και όταν ο ανόητος ΚΚαραμανλής Β' ετύπωνε χρέος.

Είναι πολύ αργά. Και πολύ ενωρίς.