Περί Δυμοκρατίας

Είμαι ικανοποιημένος. Και την κίνησιν φαίνεται ότι επιάσαμε και δεν έχω ειδεί ακόμη επίθεσιν υπό κανενός κεκαυμένου. Συνεζήτουν λοιπόν αυτό που μοι έγραψε ο Γεωκαλπ προχθές, ποίος κατά σειρά τοπικός πυθμήν ήτο αυτός που ενετοπίσαμε μόλις. Και βεβαιως ενεθυμήθην ότι καθ'εκάστην φοράν που πιάνω κίνησιν, ένας ή πλείονες (έχουν και οπαδούς αυτοί, στη μιζέρια αρέσει η παρέα) κεκαυμένοι θεωρούν χρέος τους να κάμουν επίθεσιν. Είτε κατά μέτωπον είτε δια συγκεκαλυμμένων "λογοτεχνικών" αερολογιών απαξιώσεως. Λογικόν βεβαίως, από μίας απόψεως, αλλά χαίρω όλως ιδιαιτέρως διότι ως γνωστόν η πτώσις θα ευρίσκεται κοντά εις το τέλος της ότε και ο έσχατος ξερόλας που αγοράζει εις τας κορυφάς και πωλεί εις τους πυθμένας παραιτηθεί και δε θέλει να αποδείξει ότι όλοι είναι σαν τα μούτρα του. Εξάντλησις των εκ πεποιθήσεως ξερολων λέγεται. Αρα εάν δε μας προκύψει αυτή την φοράν, θα είναι καλόν σημείον.

Αλλά αυτό είναι το παράδοξον της δημοκρατίας, όπως πρώτος το ενετόπισε ο Πρωταγόρας: δια τα κοινά όλοι έχουν γνώμην. Τώρα βεβαιως ο Πρωταγόρας έλεγε ότι δια τα κοινά μονον, δια τα εξειδικευμένα ρωτούμε αυτούς που έχουν αποδείξει την αξίαν τους, αλλά η δημοκρατία τα έχει αυτά τα προβλήματα, να θεωρούν δηλαδή όλοι ότι τα ξεύρουν όλα. Και ακόμη και ότε δεν δύνανται να κερδίσουν να προσπαθούν να μειώσουν το κέρδος του άλλου. Είναι δύσκολη η δημοκρατία, δεν είναι εύκολο να το αποδεχθείς ότι το κέρδος θα αντισταθμισθεί δια φθόνου. αλλά, ακόμη και ο Θεός αντισταθμίζει και δέν έχω παράπονο. Εκάστην φοράν που χάνεται  κάποιος δια τον φθόνον, κερδίζεται ένας φίλος με βάθος.

Επιστρέφω  εις τον αγαπητόν Γεωκαλπ, κέρδος προηγουμένου κύκλου, το έργον του οποίου δεν έχω κρύψει κατά καιρούς ότι θαυμάζω, κι ας μη συμφωνώ πάντοτε με τα συμπεράσματά του. Ανήρτησε λοιπόν τεμάχιον το οποίον νομίζω πρέπει κάθε αναγνώστης Καλοχαιρέτου να λάβει υπ΄όψιν, περί των χρεών. Και δεν παρουσιάζει κιόλας τα επερχόμενα ελλείμματα εκ της επικειμένης καταρρεύσεως των ιθαγενών νομισματοκοπείων, αλλά το λέγει πολύ ωραία: εάν περιληφθούν και αι μεταχρονολογημέναι επιταγαί, το χρέος μας είναι άξιον βιβλίου Γκίνες: "Για παραγωγή 100 ευρώ, χρωστάμε 300". Αυτή είναι η πραγματική κατάστασις της οικονομίας. 

Αλλά το πρόβλημα κατ'εμέ είναι αλλού: η χώρα είναι χώρα δημοσίων υπαλλήλων και κρατικοδιαίτων "ελευθέρων" επαγγελματιών. Τα έχωμεν ξαναειπεί, δεν είναι αστική δημοκρατία, είναι δυναστική δημοκρατία με τας δυναστείας να ανταλλάσσουν την διαιώνισιν των με διορισμούς και προνόμια εις τον κρατικόν κορβανά, επί της κεφαλής του κασσίδου (τουτέστιν: ημών). Και δεν είναι καν δημοκρατία, είναι Δ.Υ.Μ.Ο.κρατία, ένα πολίτευμα δηλαδή όπου κυριαρχος είναι ο Δημόσιος Υπάλληλος του Μέσου Όρου (δι'ότι υπάρχουν και καλοί) και το συμφέρον του. Συμφωνώ ότι το πρόβλημα είναι αριθμητικόν. Θα διαφωνήσω λοιπόν μαζί του ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα εσόδων. Είναι πρόβλημα εξόδων, ανελάστικών εξόδων, αλλά και πολιτεύεσθαι. 

Και δεν το λέγω επείδη θα πληρώσω το χαράτσι - ειλικρινώς σας λέγω δεν με πειράζει να πληρώνω ότε απολαμβάνω. Αλλά η Ελλάς ΔέΝ είναι Σουηδία. Το λέγω επειδή δι'αυτου το χαρατσιου θα συνεχίσει να μεγαλώνει το τέρας και η Δυμοκρατική μαύρη τρύπα που καταπίνει όλας τας προσπαθείας και το μέλλον πάντων των Ελλήνων εις τον αιώνα τον άπαντα. Το πρόβλημα είναι το ΔΥΜΟκρατικόν έλλειμμα. Το έλλειμμα δηλαδή που τροφοδοτεί το τέρας της ΔΥΜΟκρατίας. Δυμοκρατία έχουμε, δυναστικού τύπου, ουχί δημοκρατία, σκεφθείτε το.

Αλλά το ψιλοσεντόνιασα και θα χρειασθεί να επανέλθω.