Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Υποκειμενική Πραγματικότης

Ένας πολύ μεγάλος διδάσκαλος, Καναδός εις την καταγωγήν, μοι είχε ειπεί κάποτε πώς είναι δυνατόν να ξεχωρίσεις εναν επιτυχημένο χαρακτήρα από έναν αποτυχημένο. "Η διαφορά είναι εις την απλην ερώτησιν", μοι είπε, "Γιατί επέτυχες (ή δεν). Ο επιτυχημένος το πρώτο πράγμα που θα ειπεί είναι κατά πιθανότητα 'δεν ξεύρω' και κατόπιν θα αρχίσει να απαριθμεί πιθανότητας. Ο αποτυχημένος θα αρχίσει να διηγείται σενάρια δια το πώς το συμπαν συνομώτησε εναντίον του. Να τα ρίπτει, εν ολίγοις εις τους άλλους."

Ό,τι άλλο και να ειπωθεί, εάν κάποιος είναι βέβαιος δια την πραγματικότητα που έχει εις την κεφαλήν του είναι μάταιον. Ακόμη και εάν αποδειχθεί ότι είναι ή υπήρξε λάθος, κυριολεκτικώς, αρνείται να το συλλάβει (δεν είναι ότι δεν μπορεί, προφανώς). Όχι, πταίει πάντοτε κάποιος άλλος. Η πραγματικότης είναι βεβαίως δια τον καθένα υποκειμενική: ό,τι έχει εις την κεφαλήν του.

Κάθ' εκάστην φοράν που περιηγούμαι τα διαδικτυακά φόρα, τον εν Ελλάδι Τυπον ή και κατά την καθημέρινή ζωή, το βλέπω αυτό εντόνως. Οι άνθρωποι αντί να ειδούν πώς να βελτιώσουν την θέσιν των ή να μελετήσουν τα σφάλματά των, απλώς αρκούνται εις το λίαν δημοφιλές σπόρ του να κατηγορούν τους άλλους, λογωι ή έργωι. Δεν πα' να είναι προφανές ότι παραμιλούν λχ εκ της χασούρας? Όχι, θα ευρούν κάτι άλλο να πταίει. Και καθώς ουδείς είναι ίδιος με τον άλλον, υπάρχουν δηλαδή πάντοτε διαφοραί, η παραμικροτέρα διαφορά γίνεταί αφορμή επιθέσεων.

Η δε μεγαλυτέρα πλάκα είναι που καθώς όμοιος ομοίωι αεί πελάζει, συναθροίζονται και βεβάιως πείθουν αλλήλους δια το ότι η αιτία των δεινών τους δεν είναι αι αποφάσεις και αι πράξεις ή ελλείψεις τους, αλλά ένας φανταστικός "άλλος". Η δαιμονοποίησις αυτού του "άλλου", εν αντιθέσει προς το "εγώ" είναι η ευκολοτέρα, αλλά ταυτοχρόνως η ολιγότερο παραγωγική, διέξοδος ανακουφίσεως.

Υπ' αυτό το πρίσμα, περιηγήθην εχθές και την οδό Σκουφά παρα τω λόφω του Λυκαββητού, όπου ομάς γνωστών-αγνωστων τα έκαμε γυαλια-καρφιά, απαιτώντας την απελευθέρωσιν του υιού σημαίνοντος στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ όστις διώκεται δια ληστείας τραπεζών. Σχεδόν προβλέψιμον: τα τσιπρόπαιδα αυτά θεωρούν ότι όλοι οι άλλοι είναι λάθος (υπενθυμίζω την δήλωσιν του θρυλικού κατοίκου Διονύσου Αττικής, Αλεξίου περί κλεισίματος των αγορών). Εντός του φανατικού νοός τους, ως σύνηθες εις τους πιστούς των Μαρξιανών αιρέσεων (και ουχί μονον) η συμπεριφορά τους είναι το δίκαιον και ο "άλλος" ο δαίμων.

Έχει θα μοι ειπείτε καμμία σχέσιν αυτό με τα των αγορών? Νομίζω ότι ασφαλώς ναι. Η Άρκτος εξαντλείται οριστικώς μόνον ότε και ο τελευταίος αγοράσας εν κορυφήι, αφού δαιμονοποιήσει όσους συνιστούσαν προσοχήν, παραιτηθεί και το πάρει απόφασιν ότι έχασε εκ της εαυτού ανικανότητος να εκτιμήσει ορθώς την κατάστασιν. Άλλο που τώρα έχουμε ανωφέρεια και όσο κρατήσει το γλεντούμε. Κι αυτό ζήτημα εκτιμήσεως της καταστάσεως είναι και αναλόγως πληρώνει.

Βλέπετε η διαφορά (και ο λόγος εικάζω που ο Αλέξιος θέλει να τας κλείσει) των αγορών εκ της εν παρακμήι κοινωνίας είναι ότι το αποτέλεσμα φάινεται εις το ταμείον, άρα είναι μετρήσιμον. Και δεν καλύπτεται οπίσω φαινομενικώς μεν ευφραδών και καλλιεπών, εις την πραγματικότητα δε τσίγγινων, καταστροφικών και εν τέλει ανοήτων αρλουμπολογιών.

5 σχόλια:

mc είπε...

Έξοχος.
Η μεγάλη άνοδος και η μεγάλη πτώση που ακολούθησε αποτέλεσε ένα υπέροχο εργαστήρι μέσω του οποίου μετρήθηκαν πολλά. Ένα εξ αυτών υπήρξε η εμμονή στο πόσο πάνω και πόσο κάτω. "Δεν μπορεί, ανέβηκε πάρα πολύ, θα πέσει" και "δεν μπορεί, έπεσε πάρα πολύ, θα ανέβει" για να αναφέρω δύο προτάσεις που το πρώτο πράγμα που δηλώνουν είναι ότι "ΟΛΟΙ οι άλλοι κάνουν λάθος και ΕΓΩ το βλέπω καθαρά". Θα διαπιστώσετε ότι δεν διακρίνεται πουθενά ένα "ίσως". Υπάρχει μια βεβαιότητα. Το "παράδοξο" δε είναι ότι αυτή η βεβαιότητα εκφέρεται από α) ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν ποτέ καλώς και β) νεότερους που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον χώρο αυτόν.
Απλώς, οι νεότεροι κάποτε γίνονται μεγαλύτεροι και άρα έμπειροι και η ζωή συνεχίζεται και οι αποδόσεις μένουν συνήθως υπό του μηδενός. Και τότε - σχεδόν πάντα - φταίνε και πάλι τα Εβραϊκά λόμπι, τα λόμπι Βορείου Ελλάδος, ο ίδιος μας ο κολλητός που κονόμησε και ΔΕΝ μας προειδοποίησε (ενώ δεν έκανε και τίποτα άλλο), ο Σεληνιακός κύκλος και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Πολύ πρόσφατα έγινα κακός σε μια συζήτηση.
"Ρε συ Χ, σε όλη την άνοδο του '03-'07, είχες κολλήσει με κείνες τις 2 μετοχές. Ένα σωρό χαρτιά ανέβαιναν και συ αρνήθηκες να ακολουθήσεις. Κάθε μέρα στο παράπονο και στην μοιρολατρία. Τέλειωσε η άνοδος και ήρθε η πτώση. Άρχισες stock picking. Τι στην ευχή σε κάνει να πιστεύεις ότι τώρα πια θα κερδίσεις, ενώ δεν τα κατάφερες τότε; Δεν έχεις αλλάξει οπτική, έμεινες εκεί απ' όπου ξεκίνησες". "Όχι", μου απάντησε, "τώρα πια ξέρω. Μόνο με day trading βγαίνουν τα λεφτά και με μεγάλο ρίσκο".
Τι να πεις; Ο καθένας το δρόμο του. Άλλοι τον βλέπουν ωσάν αντίστοιχο μιας παρτίδας σκάκι, άλλοι πάλι μιας παρτίδας τάβλι. Και εκείνοι που "παίζουν" τάβλι είναι μάλλον πάντα ανοιχτοί στα επιχειρήματα της "άλλης" πλευράς, ενώ ταυτοχρόνως παίρνουν εύκολα τα "λάθη" = απώλειες, ενώ όσοι βλέπουν μπροστά τους μια πολυδιάστατη σκακιέρα (της οποίας σημειωτέον δε γνωρίζουν καν ούτε το πλήθος των διαστάσεων, ούτε τους όποιους πιθανούς κανόνες), αρνούνται τον τζόγο και πιστεύουν σε μια μηχανιστική ακολουθία.
Ο Μπάφετ, έχει πολλάκις αναφερθεί στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις Αγορές. Ταυτοχρόνως έχει πει "ναι, υπήρξα πολύ τυχερός".
Ο Θορπ, έλεγε τακτικά "θα είμαστε πολύ τυχεροί αν καταφέρουμε να πάρουμε αυτό το διαολεμένο το 0,10% σήμερα".
Ο Κόχεν ζητάει από τους παίκτες του να παίρνουν ρίσκο αλλά ταυτοχρόνως να παίρνουν γρήγορα ζημιές, έχοντας διαπιστώσει ότι ο καλύτερος του κινείται στο εύρος 50-60% κερδοφόρες συναλλαγές.
Γιατί ανέφερα τους συγκεκριμένους; Μα είναι απλό. Τίναξαν την μπάνκα στον αέρα. Και γνωρίζουν-αναγνωρίζουν τον παράγοντα τύχη αρκετά ώστε α) να μην χάνουν τον ύπνο τους τα βράδια, β) να γελάνε με τις "αποτυχίες" τους και γ) να διασκεδάζουν με την πορεία τους (άκρως επιτυχημένη) ό,τι αυτή και αν τους φέρει κάθε μέρα.
Πόσους τέτοιους γνωρίζουμε; Αποτελούν άραγε πάνω από το 1% του πληθυσμού των παικτών;
Κορώνα ή γράμματα;

Evie Kounavie είπε...

Ναι, ναι ξέρω γιατί, ο mc, αναφέρθηκε στο Σεληνιακό κύκλο! Σπόντα για μένα ήταν :-)

Καλησπέρα σας, μερικές φορές, θα συμπλήρωνα, συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο, να επιρρίπτουμε δηλ. την ευθύνη αποκλειστικά στον εαυτό μας, φταίμε δεν φταίμε, πράγμα που οδηγεί σε μαρασμό κάθε καλής προσπάθειας και όρεξης για το καλύτερο.

ArTaXiA είπε...

Εξαιρετικός και ο "θείος" και ο "ανιψιός". Τρεις πλήρεις χρηματιστηριακούς κύκλους μετρώ στην πλάτη μου και ακόμη η αγορά με ξεγελά.

Ζώσθητι την οφσύν σου διότι ο καιρός γαρ εγγύς.

Albatrus είπε...

αυτός ο άλλος αυτός ο άλλος
είναι ευεργέτης μου πολύ μεγάλος!

-το ψιθύριζαν στην παλιά Αθήνα, όλοι οι κερατωμένοι, για να αποβάλλουν ίσως αίσθημα της ντροπής του θιγόμενου αντρελίκι τους,που τους παράτησε η γυναίκα,και στη θέση τους να ΄μπεί η λύτρωση που τη φορτώθηκε
"ο άλλος" το κορόϊδο!

Protesilaos είπε...

Kοντα ειμασταν Θρας.Εγω γυρναγα Παρασκευη μεσημερι απο την δουλεια και εβλεπα τις σπασμενες τζαμαριες των μαγαζιων στη Σολωνος.Δεν ηξερα γιατι τα ειχαν σπασει.Σημερα το καταλαβα απο τα γραφομενα σου.
Προκειται περι κοινων,αρρωστων και ουτιδανων βανδαλων.Ουτε αριστεροι,ουτε ακροαριστεροι ουτε το κερατο μου το τραγιο,ουτε τιποτα δεν ειναι.Κοινοι τραμπουκοι και μογγολοειδη ειναι.
Το προβλημα βεβαια ειναι με τους χαιδολογουντες που κι εσυ αναφερεις στο αρθρο σου.Με την διανοουμενιστικη κλικα που τους επιτρεπει να μετατρεπουν την Νομικη και το ΕΜΠ σε ορμητηρια ειναι το προβλημα.Γεια σου Θρας!