Υποκειμενική Πραγματικότης

Ένας πολύ μεγάλος διδάσκαλος, Καναδός εις την καταγωγήν, μοι είχε ειπεί κάποτε πώς είναι δυνατόν να ξεχωρίσεις εναν επιτυχημένο χαρακτήρα από έναν αποτυχημένο. "Η διαφορά είναι εις την απλην ερώτησιν", μοι είπε, "Γιατί επέτυχες (ή δεν). Ο επιτυχημένος το πρώτο πράγμα που θα ειπεί είναι κατά πιθανότητα 'δεν ξεύρω' και κατόπιν θα αρχίσει να απαριθμεί πιθανότητας. Ο αποτυχημένος θα αρχίσει να διηγείται σενάρια δια το πώς το συμπαν συνομώτησε εναντίον του. Να τα ρίπτει, εν ολίγοις εις τους άλλους."

Ό,τι άλλο και να ειπωθεί, εάν κάποιος είναι βέβαιος δια την πραγματικότητα που έχει εις την κεφαλήν του είναι μάταιον. Ακόμη και εάν αποδειχθεί ότι είναι ή υπήρξε λάθος, κυριολεκτικώς, αρνείται να το συλλάβει (δεν είναι ότι δεν μπορεί, προφανώς). Όχι, πταίει πάντοτε κάποιος άλλος. Η πραγματικότης είναι βεβαίως δια τον καθένα υποκειμενική: ό,τι έχει εις την κεφαλήν του.

Κάθ' εκάστην φοράν που περιηγούμαι τα διαδικτυακά φόρα, τον εν Ελλάδι Τυπον ή και κατά την καθημέρινή ζωή, το βλέπω αυτό εντόνως. Οι άνθρωποι αντί να ειδούν πώς να βελτιώσουν την θέσιν των ή να μελετήσουν τα σφάλματά των, απλώς αρκούνται εις το λίαν δημοφιλές σπόρ του να κατηγορούν τους άλλους, λογωι ή έργωι. Δεν πα' να είναι προφανές ότι παραμιλούν λχ εκ της χασούρας? Όχι, θα ευρούν κάτι άλλο να πταίει. Και καθώς ουδείς είναι ίδιος με τον άλλον, υπάρχουν δηλαδή πάντοτε διαφοραί, η παραμικροτέρα διαφορά γίνεταί αφορμή επιθέσεων.

Η δε μεγαλυτέρα πλάκα είναι που καθώς όμοιος ομοίωι αεί πελάζει, συναθροίζονται και βεβάιως πείθουν αλλήλους δια το ότι η αιτία των δεινών τους δεν είναι αι αποφάσεις και αι πράξεις ή ελλείψεις τους, αλλά ένας φανταστικός "άλλος". Η δαιμονοποίησις αυτού του "άλλου", εν αντιθέσει προς το "εγώ" είναι η ευκολοτέρα, αλλά ταυτοχρόνως η ολιγότερο παραγωγική, διέξοδος ανακουφίσεως.

Υπ' αυτό το πρίσμα, περιηγήθην εχθές και την οδό Σκουφά παρα τω λόφω του Λυκαββητού, όπου ομάς γνωστών-αγνωστων τα έκαμε γυαλια-καρφιά, απαιτώντας την απελευθέρωσιν του υιού σημαίνοντος στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ όστις διώκεται δια ληστείας τραπεζών. Σχεδόν προβλέψιμον: τα τσιπρόπαιδα αυτά θεωρούν ότι όλοι οι άλλοι είναι λάθος (υπενθυμίζω την δήλωσιν του θρυλικού κατοίκου Διονύσου Αττικής, Αλεξίου περί κλεισίματος των αγορών). Εντός του φανατικού νοός τους, ως σύνηθες εις τους πιστούς των Μαρξιανών αιρέσεων (και ουχί μονον) η συμπεριφορά τους είναι το δίκαιον και ο "άλλος" ο δαίμων.

Έχει θα μοι ειπείτε καμμία σχέσιν αυτό με τα των αγορών? Νομίζω ότι ασφαλώς ναι. Η Άρκτος εξαντλείται οριστικώς μόνον ότε και ο τελευταίος αγοράσας εν κορυφήι, αφού δαιμονοποιήσει όσους συνιστούσαν προσοχήν, παραιτηθεί και το πάρει απόφασιν ότι έχασε εκ της εαυτού ανικανότητος να εκτιμήσει ορθώς την κατάστασιν. Άλλο που τώρα έχουμε ανωφέρεια και όσο κρατήσει το γλεντούμε. Κι αυτό ζήτημα εκτιμήσεως της καταστάσεως είναι και αναλόγως πληρώνει.

Βλέπετε η διαφορά (και ο λόγος εικάζω που ο Αλέξιος θέλει να τας κλείσει) των αγορών εκ της εν παρακμήι κοινωνίας είναι ότι το αποτέλεσμα φάινεται εις το ταμείον, άρα είναι μετρήσιμον. Και δεν καλύπτεται οπίσω φαινομενικώς μεν ευφραδών και καλλιεπών, εις την πραγματικότητα δε τσίγγινων, καταστροφικών και εν τέλει ανοήτων αρλουμπολογιών.