Μνήμη και λάθη

Μοι έγραψε ο φίλος ΑΠΠ εις το μόλις προηγούμενο μήπως είμαι μνημονιακός. Εάν είμαι, τότε μετά βεβαιότητος δεν το γνωρίζω. Εις την πραγματικότητα, ενθυμούμαι λίαν καλώς ότι ήμουν υπέρ του κανονίου, της κουράς δηλαδή αμέσως και ουχί τώρα και της αναδιαρθρώσεως ότε πολλοί έλεγον ότι το μνημόνιο θα μας σώσει και άλλα τινά εμπριμέ. Δεν είμαι μνημονιακός, ουδέ και θα κατεδεχομην, καθ´ότι λογαριάζω εαυτόν ως μάλλον νουνεχή, να είμαι.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είμαι λαϊκιστής. Δεν αντικαθιστώ το ένα λάθος με ένα άλλο. Από πολλού καιρού και εις ανύποπτον χρόνον είχον γράψει ότι η Ελλάς βαδίζει προς βεβαία χρεοκοπία και ότι το ΔΝΤ ετοιμάζεται. Όπως και ότι τα έσοδα θα καταρρεύσουν και ότι η μόνη λύσις είναι η ταχεία μείωσης του "κράτους". Αλλά, το Μνημόνιο ή μάλλον τα μνημόνια έφεραν το ακριβώς αντίθετο αυτού που επεθύμουν: κατέρρευσε ο υγιής ιδιωτικός τομεύς και αι σπατάλαι του κράτους ουδόλως εμειώθησαν.

Άρα, μπορείτε να με λογαριάζετε έναν sui generis αντιμνημονιακό. Τα λάθη και η λήθη έχουν την αυτήν ρίζα. Και η αλήθεια είναι ότι στα ελληνικά πράγματα και ουχί μόνον εγώ είμαι υπέρ της μνήμης και της αληθείας και κατά της λήθης και των λαθών, τα οποία έχω πλειστάκις επισημάνει και καυτηριάσει.

Καλήν Ανάστασιν τοις πάσι.