Εφ' ίππου λευκού

Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά εις πάντας, με υγιεία. Εύχομαι να τα περάσατε καλώς τας αγίας ημέρας πρό και μετά του Πάσχα.

Ξημερώνει η ημέρα του Αγίου Γεωργίου, προστάτου κλάδου της οικογενείας μου. Πολλοί ετίμουν τον Άγιον, ποιμένες τε και στρατιώται, μητέρες τε και εις τον χρυσόν των λιρών εναποθέσαντες την μοίρα των έμποροι και πρόσφυγες. Φέρουν γαρ την μορφήν του Αγίου κατ'όψιν αι λίρες της Αλβιόνος. Η άλλη όψις ως γνωστόν απεικονίζει τον (ή την) μονάρχη. Τα έλεγα τότε το 2007 που εφώναζαν οι άλλοι "μην τους δίδετε τα χαρτάκια σας", είδατε τώρα που επήγε ο χρυσός και που αι μετοχές; Τέλος πάντων.


Το χρώμα του ίππου βεβαίως δε φαίνεται επί του νομίσματος, αλλά κατά την παράδοσιν ιππεύει ο διγενής Άγιος, τέκνον πατρός Έλληνος της Καππαδοκίας και μητρός εκ Παλαιστίνης, ίππον λευκόν. Έως εκείνα τα μέρη έφθανε κάποτε ο ελληνισμός και έως εκείνα και άλλα πολλά ιδρύθησαν ναοί του Αγίου. Ναόν είχαν και τα Αλάτσατα, τα οποία είχαν και μύθον που συνέδεε το όνομά τους με τον Άγιον και τον ίππον του.

Ελέγετο λοιπόν πως το όνομα προήρχετο εκ του alaca at, φοίνικος ίππου, ερυθρωπού δηλαδή, καθώς εφαίνετο πολλοίς όραμα ανδρός ενόπλου εφίππου μετά την καταστροφήν του ναού του Αγ. Γεωργίου. Ωραίος μεν ο μύθος, φοίνιξ δε ο ίππος. Όπερ ίσως ο μύθος ωμίλει περί ετέρου ιππέως- ην γαρ ο ίππος φοίνιξ και ουχί λευκός. Εύηχος η λέξις και εύμορφον το ζώον, γεγραπται δε και μαρτυρείται ήδη από τας πινακίδας των μυκηναϊκών ανακτόρων. Λέγει δε ο Όμηρος ωραιότατα εις το Ψ της Ιλιάδος :

φράσσατο δ᾽ ἵππον ἀριπρεπέα προὔχοντα,
ὃς τὸ μὲν ἄλλο τόσον φοῖνιξ ἦν, ἐν δὲ μετώπῳ
λευκὸν σῆμα τέτυκτο περίτροχον ἠΰτε μήνη

Πιθανότερον δε να προέρχεται το όνομα εκ των αλυκών και του άλατος, υπήρχε δε κατά τα φαινόμενα φόρος άλατος ή αλατσατικός - αλάτσι καλείται δε το άλας έως της σήμερον εν Κρήτη και νήσους. Ακούσας δε ο Πίρι Ρέις ή έτεροι Τούρκοι τό όνομα Αλάτσατα πιθανώς ενόμισε ότι ήκουε περί ίππου φοίνικος, alaca at, ως συμβαίνει πολλάκις μεταξύ αλλογλώσσων και μετά εγεννήθη ο μύθος.

Και ούτω πώς κυλά το ελληνικόν από των ίππων των Μυκηναίων εις τα του Ομήρου, εις τον ίππον του Αγίου, εις τα Αλάτσατα και μετά την Καταστροφήν εις την κυρίως Ελλάδα. Αλλά, μια που ξημερώνει η εορτή και η πανήγυρις του Αγίου που πρωταγωνίστησε τας δύο τελευταίας χιλιετίας εις την ιστορίαν του ελληνικού γένους και μια που είπα περί Αλατσάτων, ας κλείσω με ένα τραγουδάκι εξ εκείνων των τόπων προς τιμήν της κυράς Δόμνας Σαμίου, ήτις μετέστη κατά την παρελθούσαν Μεγάλην Τεσσερακοστήν.

Εις πολλά έτη οι φίλοι, οι του Γεωργίου το όνομα φέροντες και οι άλλοι, και είθε να φωτίζει υμάς ο αναστάς Χριστός. Χριστός ανέστη!