Μυριοκέφαλον

Αρχικώς, εσκόπευα να τιτλοφορήσω το παρόν: εν μύριον κατα κεφαλήν. Δέκα χιλιάδας ευρώ κουρά κατ´ άτομο εν τη ελληνική επικρατεία. Τεσσαρακοντα χιλάδας ανα τετραμελή οικογένεια ολιγοτερος δανεισμός. Τόσο περίπου κάνουν τα 105δις της κούρας, θεωρητικής τουλάχιστον. Pas mal.

Αλλά, κάτι το μύριον, κάτι η κεφαλή, επήγε ο νους προς το Μυριοκέφαλον. Μεγάλη η μάχη εκείνη και μοιραία. Τα λέγει ωραία ο Νικήτας Χωνιάτης εάν ενθυμούμαι καλώς. Μετά το Ματζικερτ και προ της αποφράδος 13 Απριλίου της πρώτης Αλώσεως. Και τα δύο αυτά βεβαίως λίαν σημαντικά. Κάτι τέτοια είναι η κουρά. Ουχί το πρώτο κτύπημα όπως το Ματζικερτ και ασφαλώς ουχί Αλωσις. Κέρδος μικρό χρόνου.

Τες πα, ως έχω ξαναειπει, έχωμεν το νυν πολύ καλλιτερας πιθανότητες σωτηρίας. Πολύ περισσότερες των σχεδόν μηδενικων -ήτο γαρ η κουρά μόνη πρακτικώς εναλλακτική- ωστόσο δε σημαίνει απαραιτήτως αρκετές. Το πρόβλημα είναι ότι δε φαίνεται να υπάρχουν ούτε οι μηχανισμοι, ούτε το προσωπικό ούτε οι αποφασισμένοι πολίται για να αναστηθεί η χώρα.

Κυριότατα όμως δεν υπάρχει η κουλτούρα της εργασίας άνευ βαχαλισμού και η αποφασιστικότης να αφήσουμε οπίσω τας αριστεροδεξιάς αρλούμπας του λαϊκισμού. Δυστυχώς την Ουαλπουργία εκείνη νύκτα που επεβλήθη η επίσημη γλώσσα του λαϊκισμού, η δημοτική, εχάθη το φιλότιμον, επτώχυνε η σκέψις και η Ελλάς ευρέθη εις Αδου κάθοδον.

Αμήν και η Ανάστασις.