Προς την λύσιν

Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.

Καθώς ο Άρειος Πάγος δικαιώνει μερικάς δεκάδας χιλιάδων νέους μονιμάδες επί της κεφαλής του κασίδου, ημών των υπολοίπων κορόιδων που πληρώνουμε δηλαδή, επειδή απλώς έτυχε να έχουν φιλικάς σχέσεις με (βλαχο)δημαρχαίους παρελθόντων ετών ή άλλους δευτεροκλασάτους πολιτικάντηδες, το δράμα της χώρας βαδίζει προς βεβαίαν λύσιν. Λέγω βεβαίαν και απεύχομαι να είναι βιαία.

Το τι θα γίνει ήτο σαφές δι'εμέ από μίας αρχής: το σπάταλο, ανίκανο και διεφθαρμένο τέρας το οποίο τινές ονομάζουν "δημόσιο" (αν και δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο) χρεωκόπησε, εδήλωσε αδυναμίαν πληρωμών εν Καστελορίζω και θα αναδιαρθρώσει φεσώνοντας τους ανοήτους που το εδάνεισαν (οι συνταξιούχοι και οι άλλοι μη-κρατικοδίαιτοι ορολογούμενοι: υποχρεωτικώς) μετ'ου πολύ. Τίποτε έως τώρα δεν είναι ξένο εις τους αναγνώστας Καλοχαιρέτου. Τα πάντα έως τούδε αναμενόμενα.

Από εκεί και μετά τι γίνεται? Ελπίζω ουχί μια από τα ίδια. Και δυστυχώς η σημερινή απόφασις του Αρείου Πάγου δεικνύει ότι ουδείς έβαλε μυαλό εις αυτήν την χώραν και ίσως χρειάζεται μια θορυβώδης χρεοκοπία δια να μάθουμε το προφανές μάθημα. Ότι δηλαδή ο άκρατος φιλοτομαρισμός, αι ιδεοληψίαι των κρατικοδιαίτων συντεχνιών και η τύφλωσις της νομενκλατούρας ενώπιον του γενικού συμφέροντος οδηγεί εις τραγωδίαν άπαν το γένος των Ελλήνων.

Το παρήγορον, τροπον τινά, είναι ότι έπεται η κάθαρσις. Το κακό είναι ότι ουδεμία κάθαρσις δεν είναι ανώδυνος, κάθε άλλο.

Ούτε εις τας αρχαίας τραγωδίας, ούτε -πολύ φοβούμαι- εις την σύγχρονον.

Καλήν Ανάστασιν και καλήν άσκησιν κατά την Μεγάλη Εβδομάδα.