Βαλσάκι της 6ης Σεπτεμβρίου

Υπάρχουν ημέραι χαρμοσυναι, ημεραι περισυλλογής, ημέραι αποφράδαι και ημέραι με βαρυτάτην σκιάν. Η σήμερον είναι μια τέτοια ημέρα. 6η Σεπτεμβρίου του 1922 ανεχώρησε το έσχατο ελληνικό στρατιωτικό τμήμα εκ Σμύρνης, σηματοδοτόν την επερχομένη καταστροφή του από χιλιετιών ελληνισμού της Ιωνίας (εκ της 2ας ήδη χιλιετίας πρό Χριστού έχωμεν δεδομένα ελληνικής οικήσεως).

Αλλά ίσως περισσότερο γνωστό είναι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955. Τα λεγόμενα Σεπτεμβριανά, σηματοδότησαν την συρρίκνωσιν, και εν συνδυασμώ προς ατυχείς πολιτικάς και εσφαλμένας ασκήσεις των κυβερνήσεων των Αθηνών, την αργότερον εξαφάνισιν της εν Κωνσταντινουπόλει κοινότητος, ήτις εκράτει τα ηνία της οικονομίας της Πόλεως. Ούτω δε το Πατριαρχείον των Ελλήνων και Φάρος του Λόγου, απισχνάσθη έως οστέων προς θρίαμβον των μετά πάθους του λόγου ελληνοκτόνων.

Τέλος πάντων, ούτω πώς εχάθη και η Πόλις μετά την Σμύρνην δια τον ελληνικό λόγο και μόνον σποραδικώς ακούεται πλέον ελληνική λαλία εν αυτήι, ίνα πληρωθούν τα σχέδια του σκότους προς εξαφάνισιν της ελληνικής και των εσχάτων οχυρών της. Τα δε επίχειρα της εξουθενώσεως του γένους και της καλπαζούσης παρακμής έως σήμερον εισπράττωμεν.

Τον Καζαντζίδη παντως τον ακούει κανείς να τραγουδά ελληνιστί και τουρκιστί το μελαγχολικό βαλσάκι μιας εντελώς χαμένης εποχής παρά την οδό Istiklal, κάποτε το επίκεντρον του ελληνικού εμπορίου που τόσον μισούν οι ελληνοκτόνοι και εν Κωνσταντινουπόλει και εν Αθήναις.

Μικρά τις παρηγορία μεγαλείου απωλεσθέντος.