Προ της λήθης

Αφ' ης στιγμής αντελήφθην το τι πράγματι γίνεται εις τον κόσμον ετούτο, εκ της στιγμής και μετά δηλαδή που συνειδητωποίησα το πώς αι δυνάμεις της λήθης μάχονται μετά πάθους και τι, ερευνώ κι εγώ με τας δυνάμεις που μου αναλογούν το τι έχει εκφύγει της θανατηφόρου δράσεώς των.  Εν Ελλάδι είναι σήμερον σπάνιον να ευρεί κανείς δείγματα του παρελθόντος. Εκτός ελέγχου, εννοώ βεβαίως. Αλλά, έν σημείον, μια πτυχή ανέγγικτος υπό του χρόνου, μια time warp, καθώς θα έλεγον οι Εγγλέζοι,  ήσαν έως τούδε οι ανελκυστήρες εντός των παλαιών, αρχοντικών πολυκατοικιών.

Εκεί λοιπόν, μακράν των οφθαλμών των πολλών, δυνατόν να ειδεί κανείς ακόμη την ελληνικην, ως λειτουργική και  ζώσα γλώσσα. Επεσκέφθην τις άλλες έναν φίλον,  το διαμέρισμα του οποίου εξυπηρετεί εξαιρετικής αισθητικής παλαιός ανελκυστήρ και δεν ανθέστην εις τον πειρασμόν να πάρω μια φωτογραφία. Αμφιβόλου ποιότητος, το παραδέχομαι, αλλά αυτό ημπόρεσα, αυτό έκαμα.

Ανεπαισθήτως, κατεδαφίζεται, αποξηλούται, θάπτεται, εξαφανίζεται ή καταργείται κάθε σημείον που δυνατόν να ενθυμίζει ότι η Ελλάς ήτο κάτι άλλο προ του να γίνει αυτό που είναι σήμερον και εκείνου που θα είναι την επαύριον. Μετ' ου πολύ οι ανελκυστήρες αυτοί θα καταστραφούν, υπό τας οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και ούτω πώς τα τελευταία αυτά σημεία που αι δυνάμεις του θανάτου και της λήθης είχον έως τούδε αφήσει, θα κενωθούν. Ινα πληρωθούν με τα επιβληθέντα μοδερνιστικά στοιχεία βεβαίως. Όπως εγένετο και με τόσα και τόσα άλλα. 

Πρόοδος, πέραν πάσης αμφιβολίας.